Poezja Beaty

  Oj życie, życie! Jak ty potrafisz Obrócić wniwecz światło i dobro! Ni stąd, ni zowąd pazurem ranisz, Tonie w niebycie człowiecza mądrość. Cios za ciosem! Mocne uderzenia! Ktoś na wiór rozłupał szczęścia platan. W zamęcie - życie w ciemność się zmienia, Kurczę się, maleję, w sobie się zapadam. Ktoś rozniecił ogień, ciało żrący Płomieniem występku i wymuszeń. Nawet jeśli spłonę - cierpiąca - Jestem jak Feniks, odrodzić się muszę!

  Rzeka marzeń rozlała się meandrami, Ogień słońca buzuje w rzecznych zakolach. Co roku wezbrana woda oczy mami, Tuli w mokrym uścisku łąki i pola. Rozlewisko Biebrzy po świecie roznosi Jasno-srebrzyste dźwięki dzwonów kościelnych. Z kościoła płynie gromkie wołanie na mszę,  Takie samo - od dziesiątków lat i wieków. Wiatr muzykuje miękko na torfowisku, Tęskną melodią wspomnienia rozdaje. Tutaj zaczęła się moja historia, Stąd, od urodzenia, płynę rzeką marzeń. A kościółek - mego rodu niemy świadek, Zapisał w pamięci historię niejedną. Gasną iskierki ludzi i ważnych zdarzeń! Biebrza, jak co roku, wylewa niezmiennie. Na zdjęciu rozlewisko Biebrzy. Charakterystyczne, tylko Biebrza rozlewa się w taki sposób.

Odcienie wiersza przywołuję, Nie patrzę w tonacje milczenia. Nie wiem, czy zgasnę w pustce rymów, Czy spełnię najcichsze marzenia? Bo stąd do miłości - daleko! I niezmiernie daleko do słońca. Poszukuję odcieni wiersza, W pastelach emocji iskrzących. Wiersz musi być jak chleb razowy, Powtarzać słowa złotym echem, Wnętrze jaźni nakarmić słowem, Być słoną łzą - w pełni uśmiechu. I zapełniać próżnię codzienną Uczuć bezdennym oceanem. Być lekkim, lirycznym szelestem - Z codziennych wyrazów utkanym.

  Niebo jasne i złociste - Z rozsypanym złotem słońca, Przytulne, z ciepełkiem swojskim, W każdy dzień oczy cieszące. Czasem tylko Bóg otworzy Z grzmotami okno niebieskie, Widząc zabłąkaną w grzechu Ludzkość. Wiatru wstęgą westchnie, Dudni orkanowym wiatrem, Łamie drzewa, rzeczy strąca, Powiew wdziera się przez okna. Bóg pogroził ludziom palcem! Zanim nastąpi cud ciszy, Gorzki świst nieba ucichnie, Warto zagłębić się w myślach, Niech orkan w duszy zamilknie!

  Miłość od zarania - Ewy i Adama - Pierwszego, gorącego zauroczenia, Buduje świat w jego oczywistych ramach, Rozdaje bilety ludzkiego istnienia. I czy pod księżycowym niebem się zdarza, Czy rodzi się w cieniu drzew, pachnących wiosną, W przedłużenie gatunku parami wiąże, W romantyczny lub bezdźwięczny śpiew miłosny. I jakie owoce rodzi? Nieistotne! Czy kończy się namiętnie, czy dziką złością? Najpierw musi zakwitnąć światło miłości, Żeby z żaru życia - przyszłość nam wyrosła!

  Jeśli dzisiaj liryk napiszę, To zmieszczę go w kropli powietrza, W skąpym oddechu dziennej ciszy.   Wokoło mnie próżnia bezdenna. Niebo do mnie się nie uśmiecha! Życie też nie darzy uśmiechem! Los mi inercję przyszykował, Zamiast słów -  pokutuje echo. Kiedy to niebo się uśmiechnie? Uśmiechem losu - ciepłym, miłym. Chciałabym dotknąć duszą szczęścia, W rajskim ogrodzie los zatrzymać!

  Nie używam w wierszach słówka: „szczęście”, Bo nie wiem, czy znam jego słodki smak. Czy to stan, który kiedyś tam będzie? Czy to minimum, które dzisiaj mam? Tyle wahań i nadziei za mną, Może przyszłość pokaże twarz szczęścia! Nie wiem, czy wyszłam spoza pecha ram, Czy to wyjście jeszcze kiedyś będzie? Jaką światłością szczęście się mieni? Czy kiedykolwiek w pełni przybędzie? Moje wiersze proza życia karmi, Którą oddycham co dnia - niezmiennie.