Poezja Beaty

< Wielu myśli, że ma życiowego pecha. Prawda jest taka - raz jest dobrze, raz źle, czyli tak jak u innych ludzi. > Żyję na skraju kiczu i dobrego smaku, I na granicy tego, co chcę mieć, i co mam. Nie jestem czystą kartką, przyjemną dla wzroku, Lecz   pokrytą gryzmołami życia - byle jak.   Wiecznie chciałabym oporny los przekabacić - W koloryty najbliższe spełnionemu światu. Ten miękki metal charakteru w stal przekształcić I   mieć zawsze   w zanadrzu dojmujący atut.   Co stoi na przeszkodzie, żeby los odmienić? Tak jak zwykle - moja natura powikłana I moje fumy - krzyczące   w mej   głowie   cienie, I ….pech, który w prezencie od losu dostałam.  

  Idę wśród lipcowych ziela aromatów. W zielonym sprayu myśli złagodniały: Jest tak, jakby świat istniał bez dylematów, Jakby myśli w rajskie życie mnie zabrały. Na wieczornym niebie miedziany kleks słońca Świeci jak rubin - nad mym nużącym życiem. W rozgrzanym powietrzu złapałam łut szczęścia I mogłabym tak iść, iść... nawet donikąd.

  W skwar -   moje niebo jak skała ciężkie. Do   sedna myśli bramy kamienne   Wiodą, dzisiaj przez niechęć   przymknięte. Myśl topi się w gorąca   odmętach.   Nim niebo na kamienną twarz zmieni, Zamknie myślom niebiańskie podwoje, Chcę   dotknąć   wzrokiem   błękitnych krain, Wpisać w duszę - kartki   wrażeń moich.  Nie chcę, żebyś mi w garści przynosił Skrawek twojego, schłodzonego nieba. Sama wybiorę niebios kolory, Roztańczę wiatrem niebieskie słowa.   Nie będę   kobietą   z twego wiersza, Jedynie w ludzką miłość skąpaną. Słyszę rym   wśród parnego powietrza, Moje niebo z poezji jest tkane.

  Ołówek w dłoni - tańczy na papierze, Zapisuje   opowieść papierową. Przybywa zdań na kartce w dobrej   wierze, Że stworzą wizję z pisanego słowa. Ołówek chrzęści na kartce papieru, Ołówkowymi zdaniami płynie myśl, Na papierze buduje wydarzenia, Teraz - to jest papierowa księgi treść.   Papierowa miłość na białej kartce, Papierowa iluzja i bohater, Papierowe   nastroje   - czy są żartem?   Wyrazy   chcą oddać życia charakter.   Ołówek   skrzypi   na czystym   arkuszu, Zapełnia papier drobnymi rządkami. Jeśli autor doda trochę duszy, Ożywi postacie z kartki słowami.

< Słońce to drogowskaz, który wczesnym rankiem wskazuje drogę do uśmiechu na cały dzień.>    Zagarniam słońce pełnymi garściami, Twarzą i ciałem, i   każdym uśmiechem. Otaczam się złotymi odblaskami, W tafli lustra widzę słoneczne echo.   Świat się rozzłocił, złoci   się od rana   W oślepiających, miodowych   tonacjach. Zachłysnął   się słońcem skrzydlaty talent - Każe napisać wiersz o insolacji.

  Zaczyn niewiary we mnie narasta, Cichym zwątpieniem w umysł się wkrada, Każe wątpić w duszyczki tonacje, Które jaśnieją w poezji darach. I nie wiem, czy wiersz jeszcze napiszę!? Walczę z wyświechtanymi zwrotami, Patosem, który krzyczy wśród ciszy I zadęciem - pomiędzy myślami. W mojej głowie jest tak, jak w noc ciemną, Gdzie gwiazdy wśród puchu chmur przysnęły, Czekając w nów na księżyca pełnię, By w blasku luny słowa płynęły.

  Jeśli   w życiu potrzebna jest stoicka cisza, To tylko Bóg zna boskie   racje, wie dlaczego. A tu całe moje jestestwo   chce gnać w przyszłość, Zdobywać, zagarniać -   z pozycji wygranego.   Mam przed sobą skrawek losu do wydeptania, Fabułę niestabilną i kapryśność życia. Wyrastają   jak góra   i piętrzą wyzwania, Trud wymaga pędu, żeby   tryumf zapisać.   Bóg patrzy z nieboskłonu na ten rajd szalony: „Nigdy, w żaden sposób   zatrzymać cię nie mogę! Dałem ci chwilę ciszy,   myśli zamyślone, Poświęć   króciutki moment na naszą rozmowę."