Poezja Beaty

  Miłość rozpanoszyła się dzisiaj w powietrzu: Serca w Internecie i serduszka - czekoladki.  I emanuje barwami czerwieni, różu, Czy miłość zawładnęła ludzkimi myślami? Do nieba unosi zapach perfum i kwiatów. Koncerty i miłosne wierszyki, gadżety. Po czym poznać prawdę w miłości, zakochanie? Jutro! Po Walentynkach zadamy pytanie!  

  <Zegarek świata nigdy się nie psuje. Żyjemy na tyle długo, by odchodzić z tego świata z tymże wnioskiem.> Chodzę pomiędzy zegarami, klepsydrami. Tykają czasomierze, źródła czasu szukam. Próbuję poruszyć ziemię i za glob zajrzeć, Znaleźć miejsce, gdzie ziemski czas można oszukać.   Zamazane tajemnice   czasu przeszłego, Pytania startej z powierzchni   teraźniejszości - Zajmują mnie jak czas przyszły niedokonany! Czy wyjść poza "tu i   teraz” mam możliwości?   Wskazówki wielu zegarów kręcę, odkręcam, Odwracam oburącz   klepsydrę z piaskiem na dnie. Godziny,     minuty ustawiam według   potrzeb.   Nie tracę czasu, chcę żyć tak - jak mi wygodnie.   Nie szłam z duchem czasu lub jestem   poza czasem. Czy może,   przez cały czas, jestem w niedoczasie? Cicho w moim życiu, jakoś tak   przezroczysto! I dla zabicia czasu   - z biegiem czasu walczę.

  Dostojnym krokiem kot się przechadza po płocie. Jak władca świata na podwórko spogląda. Wprost ze sztachet - świdruje zielonym wzrokiem, Bo przecież zieloniuchne są oczy kota.   Skąd u kota dostojeństwo i majestat, Czy może - aż z egipskiej starożytności? Koci wygląd miała bogini-kot Basted: Bogini kotów, radości i miłości. FIGURKA BOGINI BASTED

  Siedzi w człowieku malutkie zwierzątko, Zakłóca aurę, wewnętrzną ciszę. Często drży, kuli się - jakby ze strachu. Stres rządzi, a człowiek marzeń nie słyszy. Czasem jak balon pęcznieje zwierzątko I jak gejzer wybucha ogniem złości. Potem człowiek chowa głowę w ramionach - Skąd we mnie piołun, tyle zawziętości? I tak to - życie między meandrami Emocji płynie, męczy niestałością. Jak zniszczyć w sobie małego intruza? Każdy człowiek potrzebuje miłości.

  czarne   igły ktoś wbił w nasze mózgi na wyrudziałej trawie leżą głowy z wyłupanymi myślami oczekiwałeś na ostatni księżyc w tym   śliskim wymykającym się z rąk życiu uparte   nieodparte myśli rodziły się w mózgach pokłutych wzbudzały lęk i obrzydzenie w   mrocznym słońcu   wirowały czerwone   niebieskie i zielone koła drgawki oczu czy galaktyki obok nas siedział człowiek rozdawał myśli   sądziliśmy że coś powie   ale on tylko przeszywał nas nijakimi oczyma albo dręczył przenikliwym  wzrokiem wstałeś   przeciągnąłeś się w międzyczasie ktoś wypluł swoją ostatnią   prywatną myśl klikasz   nerwowo   na ekranie komputera szukasz innej wizji   przyszłości  

  Każdego poranka maluję tło życia, Czasem słońce blaskiem zrobi to za mnie. A reszta życia to strzępy, okruchy, Które w jedną całość sklejam uparcie.   Motta, intencje - odświeżam codziennie, Moje ego dodaje świeże wizje. A jeśli chodzi o zwykłe myślenie,   To we własnej głowie podszepty słyszę.   Mój osobisty Anioł   ma w zwyczaju, Tak po anielsku meblować mi głowę. Na czerwonych   światłach zawsze zatrzyma, Oglądam się -  i ujrzeć go nie mogę!   Mówią, piszą o   doskonałych Stróżach, W złocistym blasku, wprost z Nieba Aniołach. Opiekę czuję! W przezroczystych smugach Powietrza - nigdy nie widać nikogo.

  Pogubiłam tematy. Tak zwyczajnie! Ot, tak zwyczajnie, jak to w życiu bywa. Słowami szukam drogi - po omacku. Wersy płyną..myśl nagle się urywa. Nie szukam u innych inspiracji, Bo metafory powinny być moje! Życie mam takie, jakie mam - niegładkie, Rządzą nim garby uczuć i zastoje. Chciałabym popłynąć w przestworza wierszem, W kapryśne oddechy wiatru wpleciona I stać się lekka, lżejsza od powietrza, Poczuć skrzydła życia na swych ramionach. I byłoby to nadal moje życie, Bo taka jestem - jak natura zmienna: Płaczę deszczem, światłem słońca oddycham, A księżyc mi bratem w ponurą ciemność.