O mnie..

 


Pogubiłam tematy. Tak zwyczajnie!

Ot, tak zwyczajnie, jak to w życiu bywa.

Słowami szukam drogi - po omacku.

Wersy płyną..myśl nagle się urywa.


Nie szukam u innych inspiracji,

Bo metafory powinny być moje!

Życie mam takie, jakie mam - niegładkie,

Rządzą nim garby uczuć i zastoje.


Chciałabym popłynąć w przestworza wierszem,

W kapryśne oddechy wiatru wpleciona

I stać się lekka, lżejsza od powietrza,

Poczuć skrzydła życia na swych ramionach.


I byłoby to nadal moje życie,

Bo taka jestem - jak natura zmienna:

Płaczę deszczem, światłem słońca oddycham,

A księżyc mi bratem w ponurą ciemność.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Chandra

Nocą....

Sen wieczny

Książka - "Tajemnice życia"

Nie jestem już...

Monotonia