Poezja Beaty

Zaplątaliśmy się w wyrazy, słowa: Nic nieznaczące, codzienne, bez treści. Między nami niewidzialna przegroda. Ot tyle, ile trzeba - bez ekspresji. A gdyby w zapach siana zaplątać się I jeśli już mówić, to obrazami, Powiedzieć wszystko to, czego ciało chce, Niechaj  oddech, dotyk  rządzą myślami. A jeśli mówić - to czasem czynami Wyrazić tę nieśmiałą, skrywaną myśl. I podać gorący kubek herbaty, Rozpalić spojrzeniem - bez słów, bez snów śnić. Komentarze

dajcie mi spać po nocach ja tak kocham mieć te sny te rzeczywiste te kolorowe i te nierealne przy zasypianiu moja dusza opuszcza ciało i szwenda się po świecie z góry oglądam nieosiągalny za dnia świat wszystko to na wyciągnięcie ręki różnobarwne krainy ziemskie życie tak nie iskrzy kolorami rozleniwiony mózg miesza rzeczywistość z bajką a ja unoszę się w powietrzu taka lekka taka zwiewna a czasami w tym śnie widzę kurz życia a to dzień z jego problemami przedarł się do snu wiszę sobie nad tym światem jakbym to ja była powietrzem uwielbiam te fale alfa i delta dajcie mi spać po nocach ja tak kocham śnić

chętnie spakowałabym swoje manatki i poszła stąd - najchętniej do innego życia  zabrałabym ze sobą tylko słońce tę złocistość wiszącą w powietrzu otaczającą postać falami nadziei i euforii do innego życia ot tak sobie pójść się nie da to które jest można zmienić - na przykład w życie wiosenne ale los mam wykuty jak w skale nie nagnę losu pod moje ego wszędzie naręcza tulipanów to na Dzień Kobiet tulipany urzekają nowością świeżością krzyczą barwną wiosennością lecz ja chciałabym dostać - bukiet dobrych myśli

Czy jest coś, o czym nic nie wiesz? Jest. Moja dusza. Ma wiele odcieni: matowych i ostrych barw, Wtulona w ciało drży, między emocjami łka, Czasami zakwita spełnieniem jedynie w snach. Dusza, choć nieśmiertelna, kocha życie ludzkie, Karmi się srebrem, księżycowymi blaskami, W ciemności smutna - przysiada na gałęziach drzew, Los pisze wierszem, droczy się z życiem rymami. Bywa, że jak kołek w płocie samotność ceni, Pośród przemyśleń zmienia losu zamiary, W jasnych chwilach z uśmiechem garnie się do ludzi, Minuty maluje jak pędzlem - życia żarem. I jak to z rozterkami duszy bywa nieraz, Wcale nie wie, czy na pewno trafi do Nieba, Na wszelki wypadek żyje wewnątrz losu ram, Chociaż - całkiem inaczej żyć jej się zachciewa.

Nie jest księżniczką zaklętą w wieży, Nikt nie zamienił ją w martwy kamień. Jest zaklęta w miłość niespełnioną, W dotyk ust, który nie był dla niej. Jest księżniczką zaklętą w dwóch czasach: Teraźniejszości i losie w myślach, Nierealnym i niedokonanym. Jak poeta tworzy nowe wizje! A zdeformowana rzeczywistość W niczym fantazji nie przypomina: Brak ekspresji, czas ran nie leczy! On ją zaklął w iluzję, nie miłość!

A miłość? Nie znajdziesz jej w księżycach Jowisza, Nie ma jej w słońcu, nadmorskiej bryzie, Tylko urzeka w miłosnych rymach, Jak polny kwiatek - jesienią ginie. Jest za to w ostatniej kromce chleba, Którą ktoś dzielił się z głębi serca, Kwitnie w uśmiechach matki i dziecka, Jest jak kładka na rzece nieszczęścia. Nieporównywalna - nigdy, z niczym, Potrzebna jak tlen, nieustannie. Niewidzialną smugą płynie w życiu, Sprawia, że dobro jest czymś zwyczajnym.

Wiosenne słońce Wyciągnę złocistą niteczkę  Z kaskady promieni słonecznych, Swój świat  światłem słońca okręcę, Nawinę blask - jak na szpuleczkę. Potem wszystkie rany zimowe Nićmi złotymi zaceruję, Wiatr orzeźwi ciepłym oddechem, Niechaj świeżość wiosny czaruje. I jak pędy trawy wschodzącej, Młodej, zielonej i soczystej - Wyciągnę ramiona ku słońcu, Smutki znikną w smudze słonecznej. Komentarze