Poezja Beaty

codzienną rzeczywistość częstym myciem rąk przerywam i trę szoruję - mydłem aż do skutku czuję na sobie oddech Średniowiecza bo to w tamtych stuleciach zarazy dziesiątkowały ludność a w lustrze widzę twarz w maseczce jednocześnie bliską i daleką bo na pozbawionych złudzeń tak się patrzy na nic tu - zwyczajnie rozbuchane ludzkie ego jeśli wszystko zawdzięczamy nauce ewolucji i cywilizacji to skąd - przy koronawirusie bezsilność i udręka zaczynamy szukać czegoś więcej - pomocy w Bożym palcu

< Tak naprawdę - plany ma tylko Bóg i może w swojej boskości swobodnie je spełniać. Ja zaś - tak mam, że mogę swobodnie sobie planować i  przy tym myśleć, że spełnię swoje plany. >  boję się jutro to taka wielka dziura luka w umyśle którą zapełniam nierzeczywistymi wizjami modliłam się tyle razy może za mało może za cicho i chyba bezmyślnie bo nie zostałam wysłuchana  moje ego uwięzło pomiędzy natrętnymi myślami a myśli szukają ścieżek Boskiego wiatru podmuchu między sennym porankiem a nocną ciszą zmęczone ciało chodzi w parze z wielką traumą modlę się nadal choć nie rozumiem Boskiego planu czy Pan Bóg go ma czy zapomniał o mnie nie boję się zasnąć boję się obudzić boję się starości

Na kamienistym brzegu pustki stoję, Ciszę dnia na pewno będę pamiętać, Myślami zderzyłam się z niewiadomą, Stoję tu samotnie, w przyćmionym świetle. Drzewa zrzuciły jesienne sukienki - Nagie, ciemne konary mokną w deszczu. Smutna - jak na wietrze zgięte gałęzie, W dłoniach trzymam los, życiowe rozterki. Nie mogę być tylko cieniem wybielonym, Fotką w kurzu, niewyraźnym wspomnieniem, Nie chcę być dniem, bez sensu zakończonym! Wyciągam dłonie - bądź losu spełnieniem! Komentarze

Mimika skrywa przepastną głębię umysłu, Nitką z tęsknoty tkane plany nierealne, Które niewidzialnymi smugami popłyną W świat, by tam rozproszyć się i ciemność zagarnąć. Świat jest pełen zaskakujących odległości. Nie znajdę miejsc, gdzie tylko światło może dotrzeć, Nie dotknę skrawka sukni szalonej miłości, Nie zapadnę w sen - w przestworzach, zachwyt budzących. Nie odnajdę miejsc, gdzie rano pieją koguty I miejsc, gdzie słychać gwary przy miejskich fontannach, Nie dosięgnę dłonią chmur - pokarmu mej duszy.   Nie dotrę! Świat jest wielki niewyobrażalnie!  

Słyszalnym echem ludzkiego ego są słowa, Niekiedy ciśnięte w świat grzmotem błyskawicy Lub jak kropelki deszczu kapiące powoli - Często wieją chłodem lub blaskiem słońca krzyczą. Słowa mogą unieść człowieka aż do nieba, A czasem kaleczą do krwi, ścielą dzień łzami, Mogą wbić głęboko w pustkę - na lata całe, Można człowiekowi zabrać   duszę słowami. Zasłaniamy uszy, wygodniej słyszeć ciszę, Żyjemy wśród słów, których znaczenia nie znamy, Zbyt rzadko słowa zasklepiają nam rany! Istotą człowieczeństwa - słowa liczyć, ważyć.  

Zanim wpadnę z deszczu pod rynnę - Zanurzę się w prawdziwym życiu, Na moment welon słońca dotknę, Uśmiechem życia się owinę. Zanim zapadnę w sen zimowy - W tajemniczą przestrzeń wyruszę, Kusi nocny blask dalekich miast, Żółć, czerwień nieba łzy osuszy. A gdy będę  wielkim przegranym, Którego do pnia ścięło życie, Zanim ego rozpacz rozszarpie - Dobre dni w mych oczach zapiszę.

Jeśli mój los zapisany jest w gwiazdach, To z nocnego nieba nie umiem czytać. Wciąż myśli gęstwą, plątaniną gnana - Idę na oślep, nie chcę się zatrzymać! Niekiedy znikam - za myślą schowana - Gdy chcę, żeby ludzie tę myśl widzieli. I z tajemnicami życia się zmagam, Szukam prawdziwych tonów i odcieni. Każdy krok do przodu  - zagadką bywa, Nieprzewidywalna każda minuta. Życia nie da się planować, wymyślić, Przyszłość wiecznie tajemnicą zasnuta. I płynie co chwilę znak zapytania, A kolejna chwila odpowiedź daje! Idę po omacku przez niewiadomą - Nie myśląc, że wciąż zadaję pytania.