Poezja Beaty

  Tamta twarz długo w mej pamięci pozostanie, Czyjś szept - potargał mój świat, rozognił policzki. Ten list, który dzisiaj piszę to pożegnanie, Koniecznie chcę pisać bez słów, brakuje myśli. Jeśli odchodzić w niepamięć to „Serenadą”- Niechaj rzewna muzyka Schuberta popłynie, By dzień dzisiejszy - nasze ostatnie wrażenia Przypominały poznanie - wrażenie pierwsze. Niech lekkie, ulotne nutki ukoją myśli, Oswoją z nowym, przytulą moją samotność, Niech nasze pożegnanie w dźwiękach skrzypiec będzie, Nie w słowach, bo słowa czasem sprawiają trudność.

  pomruki rozzłoszczonego nieba sztylety piorunów odgłosy burzy  i odgłosy marzeń  wokalizy spadających gwiazd dobiegają powoli są coraz bliżej maleje odległość o czym marzę o pastelach w życiu o świetlistych miękkich i łagodnych kolorach o niczym więcej oba odgłosy są coraz bliżej to nieuchronne myślę spełnią się oba by po chwili zdać sobie sprawę że tylko burza wplątana w porywy wiatru przychodzi zawsze

  Nie jesteś taki,   jak   bym chciała, Innej - drugiej połówki szukam, Na kobiety twój urok działa, Mnie zaś - ten uśmiech nie oszuka! Urodziłam się, aby być kimś,   Naukowcem lub dyrektorem, Wysoki stołek - to moje sny, Chcę zmierzać kariery torem. Uczę się, kształcę, studiuję, Uwielbiam wszechstronną wiedzę mieć - Do wielkich spraw świata tęsknię, Nie będę kuchnią, garami żyć. I kobiety są ministrami, Politykami, i jeżdżą w świat Z humanitarnymi misjami. Być pisarką - to dopiero fart! Kobiecość - to wielki intelekt, Nie długie nogi i ładny biust, Nie każda pani lalką będzie, Wybacz - nie godzę się na twój gust!

  czy smutek zawsze jest czarny.. .. .może..  smutek nie jest namacalny dłonie ze swobodą rozczesują powietrze czekam jak zaklęta w kilka dźwięków kila taktów jestem jak Kariatyda  moja głowa z trudem podtrzymuje  ciężar świata a czasami..  bywam....  bezsilna... bez ramion  jak Wenus z pomnika w wielkim lustrze odbija się słońce moje odbicie ma złote włosy za oknem zmieniają się przechodnie drzewa kwitną zielenią się gubią liście dzień..noc..dzień ...noc tyle dni za mną tyle dni przede mną a tak bardzo jest mi potrzebny... świeży oddech wiatru NA ZDJĘCIU - WENUS Z MILO

  Idę, idę, przed siebie biegnę, Stawiam mocne i pewne kroki, Chcę wyciszyć wiatrem gorąco, Złe myśli zadeptać, rozchodzić. Idę szybko i coraz szybciej, A pod obcasami czuję żwir. Oj! Mało tej drogi, zbyt mało, By w chodnik wdeptać zły dzień, złe sny! Słońce nikłymi promykami Złota - do mych myśli zagląda. Idę, biegnę! Pędzę wraz z wiatrem! Czy dobry czas dogonić można?

  Ty mieszkasz gdzieś tam, za marzeń zakrętem, Przemykasz obok w deszczowe poranki, Tajemnica parasola cię chowa, Smutna jesień rządzi mą wyobraźnią. A gdybyś był księżycem, sny rozdawał, Czy malarzem poematów na niebie, Który pyłem gwiazd duszę by malował? Mijam cię - między wzajemnym uśmiechem! Jesień ma swoje deszczowe humory, Chłodem przytula, gładzi twarz wiatrami, Brodzę w żółci, brązie opadłych liści, Zaczarowałeś mój dzień uśmiechami! I jeszcze fraszka tematycznie związana z wierszem: Nie spotkałam cię przypadkiem, Podglądałam cię ukradkiem. Żeby sprawiedliwie było, Ty - wzajemnie! Mnie śledziłeś! Komentarze

  Naprzeciwko mnie człowiek usiadł - W swojej wizytowej   odsłonie. W kieszenie płaszcza upchał los swój, Z ekscytacją zaciska dłonie.   A gdzie jest skrawek   jego myśli? Nie chcę poznać sedna milczenia! Los drwi! Na chwilę ludzi łączy - Ziewanie   zamiast zaistnienia!   Płaska, absurdalna rozmowa, Zniechęcam   totalnie do siebie: Bo nie krzyżują się linie losu! Co   do losu. No … tego nie wiem.