Ze śmiercią jej do twarzy albo pół żartem, pół serio

 

Idiotka! Powróciłam na ziemię,

A ta ziemia, mimo że okrągła,

Wgniata mnie swoją wagą niekiedy

W wieczne kłopoty. Non stop - niemądra!

Nieraz to drugie życie mnie tłamsi,

Lecz wiszę nad tą ziemią okrągłą,

Wiszę z poczuciem gorzkiej frustracji,

A końca globu znaleźć nie można.

Jak to na ziemi - ziemskie przeszkody,

Codzienny jogging, lecz przez opłotki.

Dla otoczenia - świata wygody! 

Dla mnie przewrotny światek idiotki.

W życiu bym się w to ciało nie pchała,

Ponoć powroty bywają trudne!

Mogło być znacznie lepiej w zaświatach,

Na pewno - nie absurdalnie nudno!

Gdybym przewidziała, że ciąg dalszy

Na tej ziemi - taki nieudany,

Umarłabym ciut lepiej, dokładniej,

Za tym pierwszym razem agonalnym.

    Wiersz napisałam dosłownie w kilkanaście minut, oglądając zdjęcia na Internecie.

Życie po życiu zawsze jest zagadkowe i dla fotografów, poetów i chyba wszystkich ludzi na świecie. 

Zastanawiamy się - jak to jest? Jak to będzie? 

Ja akurat ujęłam temat - pół żartem, pół serio.