Burza

po jasnym błyszczącym słońcem niebie

rozpoczyna marsz armia Boga

chmury kłębią się

to siwe to szare to rozbłyskujące światłością światła

to nie cumulonimbusy to nie cirrusy ani cumulusy

to maszeruje armia Boga

słychać przecież grzmot pochodu

przed nim bieży zwiadowca wiatr ustala marszrutę

przerywa świstem ciszę przygrywa jak na fujarce

deszcz pada deszcz leje wicher wyje

z wielkim hukiem przygina drzewa do ziemi

kłaniają się Panu Bogu

wędrowcom gałęzie dają schronienie przed ulewą

a czasem konające drzewo kończy swój ziemski los

to Pan Bóg wyznacza światu drogę

jedni dostają życiodajną wodę

komuś srebrzysty piorun jak mieczem głowę ściął

a gdzie i kiedy jest kres moich dni 

z której strony istnienia zobaczę następną burzę 

czy z tego okna

czy już u Boga stóp