Para - nie do pary

 

Opowiem odwieczną historię miłosną:

Ona nie umie być kobietą-powojem,

On uparcie owija ją wokół palca

I wieczyście przerabia na modłę swoją.

Jego natura – powój powojowaty,

Pnie się po ziemi i wije wokół ludzi,

Ona uwielbia zmieniać daty i światy,

A w powojowatym uścisku się dusi.

Ciasno w zwoju lub liściozwoju dwóch natur –

Spięci w jedną awanturę i awarię!

Ona nie zamieni swojej duszy w powój,

W wijące się pędy i powoju własność.

Jeśli jakowyś morał się w wierszu zdarzy,

To tym wiecznotrwałym prawidłem poparty:

Nie można zastąpić maską cudzej twarzy,

Odmienić – nieodmienny, cudzy charakter.

I fraszka na zakończenie:

Demokracja

W ich małżeństwie - pełna demokracja,

Wybierają żony racje.