Mój świat

 

Mój własny świat składa się z kromek chleba,

Z tysięcy przelotnych, króciutkich myśli,

Z brakujących non stop schodów do nieba,

Ze snów, które jeszcze mogą się przyśnić.

I ludzi – tych obok, i innych ludzi,

Ich zazębiających się małych światów.

Bywa: ludzie walczą o świata złudy,

A wizje – w prywatnych światach bogate.

Zazwyczaj noszę na plecach swój światek,

Poruszam się w losie super ostrożnie:

I chucham, i dmucham, pieszczę i baczę,

By osobisty świat nie runął na mnie.

I bronię dostępu, walczę z innymi,

Obcymi, też prywatnymi światami.

Tropię tajemnicze schody do nieba!

Ale… nie ja jedna – wszyscy tak mamy.