Wróg
A odbicie potraktowała jak słuchaczkę.
I peroruje, tłumaczy, zniknął jej uśmiech,
I przytakuje sobie, bo przecież ma rację!
Tajemnica wszystkich niepowodzeń drzemie w niej,
Bo jest błędem pośród milionów jednostek,
A przeciwieństwa są jak wiatr, deformują ją,
Jest mierna, wciąż bierne narzędzie w rękach losu!
Słuchając jej destrukcyjnego monologu,
Popartego minami i wykrzyknikami,
Pomyślałam - nie niszczmy siebie! Gdzież tu rozum?
Nie bądźmy swoimi najgorszymi wrogami!
Niestety, bardzo często ludzie zatracają poczucie własnej wartości. A to powoli wpędza ich w depresję, poczucie beznadziejności…
OdpowiedzUsuńWłaśnie! Dlatego powstał ten wiersz. Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńBeata Wałuszko